Stare Podgórze. Obszar Krakowa na południe od Wisły, sąsiadujący przez rzekę z Kazimierzem. Miasto założone w 1785 roku jako Josefstadt (nazwa się nie przyjęła) przez cesarza Józefa II z części wsi Ludwinów i nowo zagospodarowanych terenów pod Górą Lasoty. W latach 1809-1815 włączone do Księstwa Warszawskiego i połączone z Krakowem, po kongresie wiedeńskim włączone do Galicji (Austrii). Ponownie złączone z Krakowem w 1915 roku decyzją Rady Miasta Podgórza podjętą 2 lata wcześniej.

W 1941 w części Starego Podgórza Niemcy utworzyli krakowskie getto, w którym na obszarze ok. 20 hektarów (od ul. Lwowskiej do Rynku Podgórskiego) zamieszkało ok. 20 tysięcy Żydów. Większość z nich zginęła w obozie w Płaszowie, część w Bełżcu, a co najmniej 2 tysiące na miejscu podczas likwidacji getta w marcu 1943 roku.

Rynek Podgórski – trójkątny, główny plac Podgórza. Przed połączeniem Podgórza z Krakowem funkcjonował pod nazwą Rynek Główny. Wytyczony w XVIII wieku. Od południa zamknięty neogotyckim kościołem św. Józefa wybudowanym na początku XX wieku, według projektu Jana Sas-Zubrzyckiego.