Ulica w Dreźnie, która po niemal kompletnym zniszczeniu jej zabudowy w trakcie bombardowania Drezna (1945), została całkowicie przebudowana w stylu powojennego modernizmu w latach 60. i 70. XX wieku. Zawiera szereg budynków charakterystycznych dla socmodernizmu w byłej NRD:

Rundkino >>>

Modernistyczny, cylindryczny budynek kina, wzniesiony w latach 1969-1972, którego architektami byli: Gerhard Landgraf, Waltraud Heischkel i Theo Wagenführ. Jest wysoki na 20 metrów i ma średnicę 50 metrów, mieści 6 sal dla 898 osób.

Prager Linie (Prager Zeile) >>>

240-metrowy (wtedy najdłuższy w NRD) budynek mieszkalny po wschodniej stronie ulicy. Powstał w latach 1966-1969 według projektu Kurta Hallera, Manfreda Arlta i Karla-Heinza Schulze. Przed modernizacją w 2007 roku znajdowało się w nim 614 małych mieszkań, obecnie 561.

Hotele Bastei, Königstein i Lilienstein >>>

Trzy 12-piętrowe hotele zbudowane w latach 1968-1969 po zachodniej stronie Prager Strasse według projektu Kurta Hallera, Manfreda Arlta i Karla-Heinza Schulze. Obecnie dwa należą do sieci Ibis a jeden do SHG, wtedy były częścią firmy Interhotel. W sumie oferują 918 pokoi.

Hotel Pullman Dresden Newa >>>

Wybudowany w latach 1968-1970 jako „Interhotel Neva”. Zaprojektowany przez architektów Clausa Kaysera, Manfreda Arlta, Hansa Fuhrmanna i Jochena Weinerta. Kończy deptak Prager Strasse od strony południowej i jest najwyższym, 15-kondygnacyjnym obiektem w zabudowie ulicy. Od strony wschodniej posiada elewację zaprojektowaną z rzeźbiarskich elementów betonowych przez Karla-Heinza Adlera i Friedricha Krachta.

Restauracja Bastei >>>

Nieistniejąca już restauracja wybudowana w 1969 roku według projektu Hansa Jürgena Richtera. Obecnie w tym miejscu stoi przebudowany obiekt pełniący funkcje handlowe, który jednak zachował (od strony południowej) oryginalną mozaikę Kurta Sillacka i Rudolfa Lipowskiego.

Centrum Warenhaus Dresden (obecnie Centrum Galerie) >>>

Dom towarowy wybudowany w latach 1968–1970 według projektu Węgrów Ferenca Simona i Ivana Fokvariego, słynny z powodu aluminiowej fasady przypominającej plaster miodu. Po zniszczeniach w trakcie powodzi z 2002 roku budynek został rozebrany. Nowy – Centrum Galerie, powstał dwa lata później i wykorzystuje takie same panele na elewacji.