Jerozolima – największe miasto Izraela, najważniejsze miejsce religii chrześcijańskiej i judaizmu, jedno z trzech najważniejszych dla wyznawców islamu, założone w połowie trzeciego tysiąclecia p.n.e., na przełomie II i I tysiąclecia p.n.e. opisane jako otoczone wysokim murem obronnym. Najważniejszym obiektem, ściśle związanym z historią miasta, była Świątynia Jerozolimska – Pierwsza, zbudowana przez króla Salomona w latach 966-959 p.n.e. i zburzona przez Nabuchodonozora II w 587 roku p.n.e., Druga wzniesiona w latach 520-515 p.n.e. i rozebrana przez Heroda Wielkiego ok. 20 roku p.n.e. i Trzecia, którą Herod wybudował na jej miejscu, a która przetrwała zaledwie 50 lat – do żydowskiego powstania w roku 70, kiedy to została rozebrana przez Rzymian. Pozostałością tej ostatniej jest tzw. Ściana Płaczu (mur zachodni), fragment świątynnego muru oporowego, święte miejsce współczesnego judaizmu.

W latach 660–691 na Wzgórzu Świątynnym powstały dwie święte budowle islamu: Kopuła na Skale (złota kopuła) oraz Meczet Al-Aksa. Pierwsza powstała w miejscu gdzie Abraham chciał ofiarować Bogu swego syna Izaaka, a Mahomet wstąpił do nieba. Meczet Al-Aksa, wybudowany obok, jest największą świątynią w kraju i może pomieścić 30 tys. wiernych.

Bazylika Grobu Świętego w Jerozolimie, najważniejsza świątynia chrześcijańska, powstała w latach 326-335 z fundacji cesarza Konstantyna. Dwukrotnie zburzona (przez Persów w 614 r. i kalifa Al-Hakima na początku XI wieku), została odbudowana w pierwszej połowie XI wieku, a potem przez krzyżowców na początku wieku XII. Obecny wygląd w dużej mierze zawdzięcza rozbudowie i remontowi z początku XIX wieku, pod kierownictwem greckiego architekta Nikolaosa Komnenosa.

Na wschód od jerozolimskiego Starego Miasta wznosi się Góra Oliwna (z Ogrodem Oliwnym – Getsemani – Ogrójcem, miejscem pojmania Jezusa) oddzielająca miasto od Pustyni Judzkiej. Między górą a miastem leży Dolina Cedronu.