Halle-Neustadt, „socjalistyczne miasto robotników chemicznych” powstało w 1967 roku, jako wydzielona część historycznego Halle. W ramach przyjętego przez wschodnioniemieckich komunistów „Programu Chemicznego NRD” zrealizowano „sypialnię” dla robotników z pobliskich zakładów Buna i Leuna. Obszar zabudowy objął tereny na przedmieściach Halle o szerokości jednego i długości czterech kilometrów. Głównym architektem Halle-Neustadt był Richard Paulick, w okresie międzywojennym współpracownik Waltera Gropiusa w Bauhaus, po wojnie współtwórca modernistycznej zabudowy wschodniego Berlina (część Karl-Marx-Alee, projektant latarni zwanych Paulick-Kandelaber). W nowoczesnym robotniczym mieście wzniesiono kompleks 17-piętrowych wysokościowców, połączonych długim dwupoziomowym pasażem handlowo-usługowym, otoczonym niższą 6-piętrową zabudową mieszkalną. W 1983 roku w Halle-Neustadt mieszkało 91 tysięcy robotników, dzisiaj żyje tutaj zaledwie 45 tysięcy osób, głównie są to imigranci z Bliskiego Wchodu, Azji i Afryki. Większość mieszkań w wysokich blokach przylegających do wyludnionego centrum to zniszczone pustostany.