JOZE PLECNIK. Słoweński architekt, uczeń i protegowany Otto Wagnera, zawodowo związany z Wiedniem, Pragą i Ljubljaną. Pierwsze realizacje Plečnika to powstałe w Wiedniu na początku XX wieku: Willa Karla Langera (1901), Fontanna świętego Karola Boromeusza (1909), Dom Zachlera (Zacherl-Haus, 1905) i wybudowany tuż przed wojną kościół św. Ducha na Ottakringu. Ten ostatni nie spodobał się arcyksięciu Franciszkowi Ferdynandowi, co stało się powodem odmowy przyznania mu stanowiska na wiedeńskiej ASP (po Otto Wagnerze) i przyczyniło się do wyjazdu Plečnika do Pragi. Tam otrzymał posadę profesora w Szkole Rzemiosła Artystycznego. Po zakończeniu I wojny światowej prezydent Czechosłowacji Tomáš Masaryk powierzył mu zadanie restauracji zamku królewskiego na Hradczanach. Od połowy lat 20. Jože Plečnik projektuje prawie wyłącznie dla rodzinnej Lublany, w której obejmuje też profesorskie stanowisko na nowo powstałym uniwersytecie. Wykonuje kilkanaście projektów przebudowy miasta i projektuje większość realizowanych wtedy reprezentacyjnych obiektów. Jest autorem m.in.: Biblioteki Narodowej i Uniwersyteckiej w Lublanie (budowa 1936-41), Hal Targowych w centrum (wybudowane podczas wojny), Trzech Mostów (1929-32), Cmentarzu Żale (1938-40) oraz Kościoła Świętego Franciszka w Šiška (1925-31). Zmarł w 1957 roku w Trnovie. Przez kilka dekad pozostawał zapomniany, aż do lat 90. ubiegłego wieku, kiedy na fali postmodernizmu jego twórczość doczekała się kompleksowych opracowań i wystaw. Między innymi w 2006 roku krakowskie MCK zrealizowało wystawę „Jože Plečnik – architekt i wizjoner”, której towarzyszył obszerny, bogato ilustrowany album poświęcony twórczości słoweńskiego architekta.