TADEUSZ STRYJEŃSKI (1849-1943). Urodzony w Carouge koło Genewy; studiował w Zurychu i Paryżu; przed przyjazdem na ziemie polskie, pracował jako budowniczy miejski w peruwiańskiej Limie (m.in. kierował budową dwóch kościołów). W 1878 roku zamieszkał na stałe w Krakowie, a rok później, zachowując obywatelstwo szwajcarskie, otrzymał obywatelstwo Austro-Więgier. Do końca życia nie nauczył się mówić poprawnie po polsku. Projektował głównie z stylu neorenesansowym; od pierwszych lat XX wieku stopniowo wprowadzał rozwiązania właściwie modernizmowi. Jako pierwszy na ziemiach polskich zastosował w budynku żelbet (Teatr Stary, 1906). Był projektantem lub współautorem ok. 100 budynków mieszkalnych i użyteczności publicznej.

W pierwszym okresie (do końca XIX wieku), jego najważniejszymi realizacjami były: rozbudowa „Florianki” przy ul. Basztowej, dom własny – Pałac „Pod Stańczykiem” przy ul. Batorego, restauracja Willi Decjusza, pałac Straszewskiego pod Wawelem przy Plantach, Pałac Wołodkowiczów przed Dworcem Głównym, Poczta Główna (budowa), Schronisko Aleksandra Lubomirskiego (obecny gmach Uniwersytetu Ekonomicznego, projekt wspólny z W. Ekielskim) i gmach Powiatowej Kasy Oszczędności przy ul. Pijarskiej przy Plantach (projekt wspólny z Z. Hendlem). W latach 1889-1891 Stryjeński przeprowadził prace konserwatorskie w kościele Mariackim w Krakowie, odsłaniając i odnawiając dekorację prezbiterium. W uznaniu jego pracy rzeźba głowy Stryjeńskiego została umieszczona jako wspornik przy wyjściu z świątyni na Plac Mariacki.

1897 roku Tadeusz Stryjeński rozpoczął współpracę z Franciszkiem Mączyńskim, której efektem były m.in.: kościół i klasztor karmelitanek przy ul. Łobzowskiej (1905, głównym projektantem był Mączyński), przebudowa Teatru Starego (1905), Dom Pod Globusem na początku ul. Długiej (projekt), Muzeum Techniczno-Przemysłowe przy ul. Smoleńsk (obecnie ASP), budowa Willi Weissów przy ul. Krupniczej (projekt F. Mączyński) oraz projekt i budowa Bazaru Polskiego na Wielopolu (Pałac Prasy).