Obecnie część krakowskiej dzielnicy Stare Miasto. Od 1335 roku (lokacja nadana przez Kazimierza III Wielkiego – stąd nazwa) do 1792 samodzielne miasto, graniczące z Krakowem nieistniejącą obecnie odnogą Wisły. Pod koniec XIV wieku, w wyniku konfliktów kupieckich między Polakami i Żydami na obszarze Kazimierza powstało Miasto Żydowskie. Decyzją Jana Olbrachta (1495) żydowscy mieszkańcy Krakowa zostali przesiedleni na teren dawnej wsi Bawół, który obejmował część miasta Kazimierz od ulicy Miodowej do św. Wawrzyńca i od ul. Starowiślnej do ul. Jakuba. Obszar był wydzielony murem (głównie od strony południowej) i parkanami. Na początku XIX wieku Żydzi otrzymali prawo osiedlania się na terenie całego Kazimierza, a w 1822 roku mury zostały zburzone. Przed II wojną światową w całym Krakowie mieszkało ponad 60. tys. Żydów, a dzielnica Kazimierz była jednym z najważniejszych ośrodków żydowskiej społeczności w Polsce. Podczas niemieckiej okupacji większość tej społeczności została szybko wysiedlona do wschodniej Polski, a ok. 17 tys. osób trafiło do getta utworzonego w dzielnicy Podgórze (zlikwidowanego w marcu 1943 roku). II wojnę światową przeżyło ok. 5 proc. (3 tys.) krakowskich Żydów. Na terenie Kazimierza znajdują się liczne historyczne obiekty chrześcijańskiej i żydowskiej architektury. m.in.: 7 synagog, 4 kościoły, ratusz, mykwa oraz fragmenty murów obronnych. W 1978 roku obszar ten wraz ze Starym Miastem i Wawelem został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. W XXI wieku dawna żydowska dzielnica stała się jedną z głównych atrakcji turystycznych miasta, powstało tu m.in. ok. 300 kawiarni i restauracji.