Główny plac wschodniego Berlina, na którym krzyżuje się kilka linii metra, tras regionalnych i S-Bahn (naziemnej kolei miejskiej). Nazwany na cześć cara Rosji Aleksandra I, który był tu witany w 1805 roku; obecnie zwany przez berlińczyków Alexem. W średniowieczu leżał poza murami miejskimi, obok jednej z głównych miejskich bram – św. Jerzego, w XVII i XVIII wieku pełnił rolę placu targowego. W XIX wieku na placu powstał teatr, kolejowy Dworzec Miejski Alexanderplatz, budynek sądu oraz hala targowa (czego efektem był zakaz handlu ulicznego) oraz pomnik personifikacji miasta – Beroliny. Przez trzy pierwsze dekady XX wieku Alexanderplatz przechodził dynamiczny okres rozbudowy. Powstały na nim trzy duże domy towarowe (dom Tietza miał długość ćwierć kilometra), przystanki powstałego przed I wojną światową metra oraz kilka budynków biurowych. Podczas walk w 1945 znaczna część zabudowy placu uległa zniszczeniu, a zaraz po wojnie, z różnych powodów, nie udało się zrealizować dwóch kolejnych kompleksowych planów odbudowy placu. Zmianę przyniosły lata 60., na początku których powstał modernistyczny 54-metrowy wieżowiec Dom Nauczyciela z ogromnym socjalistycznym fryzem (Haus des Lehrers) i halą kongresową, dom handlowy Centrum-Warenhaus (niestety zmodernizowany na początku obecnego wieku) , ponad 120-metrowy Interhotel (obecny Park Inn), a pod koniec dekady Berliner Fernsehturm – wieża telewizyjna, która do dzisiaj jest najwyższym budynkiem w Niemczech i symbolem Berlina.