Socrealistyczne miasto, wznoszone od 1949 roku według koncepcji Tadeusza Ptaszyckiego, na terenach podkrakowskich wsi na północnym-wschodzie miasta. W 1951 roku formalnie przyłączone do Krakowa jako dzielnica Nowa Huta. Stara Huta obejmuje najlepiej zaprojektowany obszar powojennej inwestycji rozciągający się od obecnej alei Jana Pawła II na południu do rzeki Dłubni na północy i obecnej ulicy Kocmyrzowskiej na zachodzie. Plany nowego miasta odwoływały się do idei miasta ogrodu i miasta idealnego, w którym miało zamieszkać 100 tys. osób. Sercem układu urbanistycznego został Plac Centralny, z którego wychodzą 4 główne miejskie aleje; obecnie – Andersa, Róż, Solidarności Jana Pawła II). Najbardziej reprezentacyjne, socrealistyczne budynki Starej Huty nawiązują do stylu neorenesansowego, późniejsze do powojennego modernizmu. Planowane lecz niezrealizowane inwestycje Starej Huty to między innymi: duży zalew wypoczynkowy od strony południowej na terenie Łąk Nowohuckich oraz reprezentacyjny Ratusz na przedłużeniu Alei Róż.