Tuż pod sklepieniem na wschodniej ścianie kościoła dominikanów w Krakowie widnieją dwie nałożone na siebie daty – „1854” stworzona wypukłym reliefem oraz domalowana ręcznie „1872”. Wcześniejsza z nich upamiętnia jakiś etap odbudowy kościoła po wielkim pożarze Krakowa z 1850 roku, kiedy zniszczeniu uległo niemal całe wnętrze i zawaliło się sklepienie świątyni. Zaraz po tej tragedii rozpoczął się ponad trzydziestoletni okres odbudowy kościoła pod kierunkiem Teofila Żebrawskiego. Widocznie w 1854 roku prace były już na tyle zaawansowane, że zostało to upamiętnione.

Jednak 12 kwietnia rok później, po usunięciu tymczasowych podpór pod łukami, ogromne sklepienie świątyni runęło na ziemię ponownie, burząc jednocześnie część odremontowanych murów oraz sąsiedni dom. Katastrofa na tyle mocno wstrząsnęła Krakowem, że do wznowienia remontu doszło dopiero 5 lat później. Ostatecznie remont zakończył się dopiero w 1872 roku. Ktoś to upamiętnił domalowując „72” na wcześniejszej dacie.

Od ponad roku w dominikańskim Kościele Świętej Trójcy trwają prace konserwatorskie i generalny remont świątyni. Pierwszy na tą skalę od tamtych tragicznych wydarzeń. Potrwa jeszcze 3 lata i obejmuje m.in. konserwację ołtarza głównego, prezbiterium, wszystkich naw, kruchty i większości kaplic. Na zdjęciach – dokumentacja pracy konserwatorów.